Brakujący składnik

Dlaczego warto polubić bieganie?
Czy wystarczy sama chęć zrzucenia kilogramów i poprawy kondycji?
Dostałem maila od dobrego znajomego Piotra.
Piotr od pewnego czasu biega, ale zaczynał … kilka razy.

Chcę – muszę biegać!

Do biegania podchodziłem trzy razy.
W 2011 roku odpuściłem po pięciu tygodniach.
A to pogoda nie ta, a to czasu nie było, a to się nie chciało.
W 2012 roku odpuściłem jeszcze szybciej. Powody te same.
Czegoś brakowało, jakiegoś magicznego, nieuchwytnego składnika.

Bieganie w założeniu miało być odtrutką na siedzący tryb życia: samochód/praca/samochód/dom i jednocześnie polepszyć kondycję, bo przebiegnięcie krótkiego odcinka kończyło się zadyszką. I właśnie w samych założeniach był błąd, bo niejako wymuszały one aktywność, zamiast do niej zachęcać. Krótko mówiąc biegałem, bo musiałem.

Kumple biegają!

W tym czasie w moim otoczeniu pojawiło się sporo osób biegających regularnie średnie
i długie dystanse. Wiele opowieści zaczynało się tak, jak sam mógłbym ją zacząć: jeszcze rok temu nie byłem w stanie przebiec kilkuset metrów, a w przyszłym tygodniu biegnę półmaraton.
A ja wciąż szukałem swojego magicznego składnika…

Wyzwanie w parku

Przełom przyszedł wczesną wiosną 2013 roku, gdy bawiłem się z dziećmi na placu zabaw
w pobliskim parku. Sprawdziłem na mapie, że park, jeśli obejść go wkoło, ma ok. 3 kilometry.

To było wyzwanie: zrobić kółko w parku i przeżyć.

Zanim wyzwaniu stawiłem czoła, skonsultowałem sprawę z autorem niniejszego bloga. Piotr dał mi wtedy kilka technicznych wskazówek oraz jedną radę, która okazała się być właśnie tym nieuchwytnym składnikiem: „to ma być zabawa, to ma być fun, tu nie chodzi o zamęczanie się, tylko o to, żeby dobrze się czuć”.

Złota rada Piotra dla Piotra:
to ma być zabawa, to ma być fun, tu nie chodzi o zamęczanie się,
tylko o to, żeby dobrze się czuć

Trudne początki

Pierwszy raz kółko w parku zrobiłem na trzy razy. To była pierwsza połowa kwietnia.
Po 800 metrach biegu uznałem, że jeszcze jeden krok i nic z tego nie będzie.
Przypomniała mi się naczelna zasada: to ma być fun! To się zatrzymałem, przeszedłem kawałek, uspokoiłem oddech, popodziwiałem przyrodę i pobiegłem dalej.
Po następnych 500 metrach wróciłem do trybu chodzenia. Przebiegłem jeszcze ostatnie 400 metrów.

Postępy! Widzę postępy!

Było… dobrze. Inaczej, niż wcześniej. Biegałem nie dlatego, że musiałem, tylko dlatego,że chciałem i że mogłem. Tydzień później przebiegłem rundkę już na dwa razy i zacząłem pomiary biegania przy użyciu jednej z dostępnych aplikacji na telefon.

Dalej, coraz dalej!

I się zaczęło.
Zacząłem biegać najczęściej raz, a czasem dwa razy w tygodniu, z reguły rano.
Nie każdy bieg mierzyłem. Najczęściej biegałem dopóki mi się chciało.
Potem dopiero obliczyłem, że w tym okresie biegałem od 1,2 do 2,5 km.
Pierwszy raz trzy kilometry naraz przebiegłem w drugiej połowie lipca.
I od wtedy biegam regularnie dwa razy w tygodniu, niezależnie od pogody.

Zgodnie z przewidywaniami Piotra wyniki poprawiały się błyskawicznie, a kondycja rosła praktycznie z treningu na trening.

Nowe wyzwanie i motywacja

Wyznaczyłem sobie cel na 2013 rok: przebiec pięć kilometrów poniżej 30 minut
i przy tym się nie zasapać.
Pierwsze 4 km przebiegłem w okolicach połowy sierpnia, a pierwszą piątkę w drugiej połowie września. Wciąż, niezmiennie biegałem tylko i wyłącznie dla przyjemności.

Tydzień po tej pierwszej piątce, przebiegłem sześć kilometrów, bo po pięciu jeszcze mi się chciało. Pierwszy raz pięć kilometrów poniżej 30 minut przebiegłem pod koniec października,
ale byłem po tym wykończony. Ale to wtedy zdecydowałem, że pod koniec listopada wezmę udział w parkrunie na 5 km. Przez ten miesiąc poprawiłem swój wynik o 1,5 minuty,
a przebiegnięcie 5 km w 30 minut stało się łatwe.

Parkrun i niespodziewany wynik

Mój cel na parkrun to było 28,5 minuty. Każdy z kim rozmawiałem mówił, że na takiej imprezie biegowej biegnie się inaczej, z reguły szybciej, bo sprzyja temu atmosfera, kibice. Piotr dodatkowo przestrzegał, żeby nie wylecieć na początku jak z procy – cenna rada!

Ku mojemu zdziwieniu mój wynik był poniżej 25 minut.

A siły miałem tyle, że ostatnie 100 metrów biegłem sprintem. Ten bieg to było ukoronowanie pół roku pracy nad sobą i nagroda za wytrwałość w sprawianiu sobie przyjemności bieganiem.

Przez ten cały czas czuwał nade mną anioł-stróż – autor tego bloga.
Piotrze, ogromnie Ci dziękuję za wsparcie i bardzo liczę na to, że pewnego dnia dane nam będzie wspólnie potrenować. A cel na 2014? 10 km w 50 minut – bez zadyszki!
Do zobaczenia na trasie!

Piotr Chimko