Szybsza niż Ty!

czyli rozprawka o porównywaniu się.

On pobiegł szybciej ode mnie ostatnio na zawodach.
Ona jest wolniejsza ode mnie (całe szczęście!).
On zrobił życiówkę, a ja ledwo co zrobiłem swoje minimum.
On biega ultra, to ja też muszę.
Wszyscy gadają o tych górskich biegach, muszę pobiec coś w górach.

Lubimy się porównywać..
Czy to w pracy, czy to w szkole, czy to na stadionie – nie jest to nam obce.
Z wiekiem dojrzała osoba powinna wyzbyć się tego zachowania.

Przypuszczam, że P.T. Czytelnicy są tego świadomi. Aczkolwiek tego bloga czytają i początkujący biegacze, zatem krótki dla nich post, o tym czy warto się porównywać z innymi w bieganiu.

Znajoma, Ewa, prowadząca kiedyś ciekawy i wartościowy blog Inspiratorium napisała o porównywaniu się:

“Jaki to ma sens, skoro każdy z nas jest niepowtarzalny, wyjątkowy, na swoją miarę?”

Początkujący biegacz, który pracuje fizycznie na różne zmiany cały tydzień.
Wysportowany biegacz regularnie trenujący na miejskim stadionie.
Pracująca kobieta, która po odchowaniu dzieci szuka sportu, czy nawet hobby dla siebie.
Kanapowiec, którego coś ruszyło i zaczyna truchtać.

Mamy inne geny, inne predyspozycje, inaczej tłumaczymy sobie siebie i świat,
inne mamy cele, w tym biegowe. Inne mamy w końcu motywacje.
Są tutaj wspólne wzorce, ale koniec końców różnimy się od siebie.
Możemy poskładać wiele niepowtarzalnych wariacji.

Gdy biegałem drugi rok rozpocząłem treningi biegowe z grupą biegową.
Biegaliśmy raz, dwa razy w tygodniu wspólne wybiegania. Mocniejsi koledzy robili swoje osobne treningi. Kilka razy do nich dołączyłem. Szybko przestałem biegać z nimi (pozdrowienia Mario, Marcin, Psotny Morsik!)
Byli po prostu za szybsi. Zaakceptowałem to i robiłem swoje.

Swoje – czyli biegałem to co chciałem i mogłem.

Rzecz o rywalizacji.

Owszem, w bieganiu była i jest rywalizacja. I będziemy się ścigać z innymi, bo możemy.
Zawody biegowe na tym polegają. Ale i my amatorzy z dalszych miejsc lubimy się pościgać z kolegami na trasie. Kto biegł za innym zawodnikiem, po to aby wyprzedzić go na końcu ten wie.

I taka rywalizacja jest dobra. Jeśli zachowamy balans i to będzie tylko jedna z naszych motywacji i będziemy potrafili zrozumieć, że ktoś jest szybszy to w porządku.

Ale to są zawody. To inna trochę bajka. Detal. Chodzi o ogólną zasadę.
Po co się porównywać, jeśli inni jesteśmy?

Pamiętam, jak kolega opowiadał mi, że jego znajomy, zaawansowany biegacz, po przejściu już
w bardziej zaawansowany wiek i wyższą kategorię, ograniczył bieganie w zawodach.

Dlaczego?

Bo był już wolniejszy i nie chciał, aby inni go wyprzedzali i komentowali, że zwolnił.
Po części to rozumiem, byliśmy mocni i (nagle) ci, których kiedyś braliśmy to nas biorą.
Z drugiej strony to tylko bieganie i odmawianie sobie udziału w zawodach, bo inni będą się śmiać* to za duże poświęcenie.

*o ile będą się śmiać, bo muszą być świadomi, że i na nich przyjdzie czas i zostaną przegonieni przez młodszych, silniejszych. Zatem powinni być pełni zrozumienia, ale z tym różnie bywa w tym świecie.

Jesteś wyjątkowy. W tym sensie, że nie warto się porównywać. Ubierz buty i idź pobiegać.
Zrobić swój trening i mieć generalnie gdzieś, że ona czy on są szybsi.
Jeśli to, że kolega dziś zrobił trening ciebie zmotywuje to świetnie. Ale niech to będzie jedna z motywacji, bo w środku czujesz, że musisz i powinieneś wyjść pobiegać.

Ku Chwale Biegania!