Tym razem zapraszam na felieton gościnny.
A temat ważny.
Bo dotyczy PMS (Pre–marathon syndrome)
czyli syndromu przedmaratońskiego.
Autorem pojęcia jest Joan Benoit Samuelson.
Tim Noakes w Lore of Running wspomina, że maratończyk przed ważnym upragnionym biegiem jest jak na ostrzu noża.
Przytacza historie biegaczy, którzy wyłączają się na różne sposoby z życia publicznego.
Po to, aby nic nie zakłóciło ich przygotowań i formy.
Autorem tego felietonu Joanna Kurek. Miłej lektury 🙂
PMS czyli syndrom napięcia przedmaratońskiego oczami postronnej, choć też biegaczki.
Maratończyk gromadzi energię
Maratończyk przed maratonem jest niczym piłkarz na Mundialu…
Unika więc najmniejszego, zbędnego wysiłku a całą swoją energię kumuluje, by wykorzystać ją w godzinie „0”.
Spacer – tylko na ławkę w parku zdrojowym.
Zakupy – tylko, dlatego by starczyło pieczywa na śniadanie.
Wizyta w biurze zawodów – no tak, bez tego się nie obejdzie.
Na szczęście przyszły maratończyk wie, że seks to także endorfiny, a te na wieczór przed startem łagodzą objawy stresu.
Maratończyk zdrowo się odżywia
W domu maratończyka pachnie cebulą i czosnkiem.
Maratończyk chucha na siebie i dmucha. Nie zaśnie bez tradycyjnej kanapki z ząbkiem czosnku.
A do wszystkich potraw najchętniej jadłby cebulę – bogatą w witaminę C.
Przed maratonem wzrasta więc w kraju spożycie czosnku.
A najbliższe otoczenie biegacza oswaja się z charakterystycznym zapachem.
Maratończyk sypia jak dziecko
Osiem godzin snu to podstawa.
Ostatni tydzień przed maratonem to czas regeneracji.
Maratończyk je, śpi i odpoczywa. Skrupulatnie wylicza, o której powinien się położyć,
by budzik zadzwonił po ośmiu godzinach.
Chcesz czy nie, o godzinie 22.00 najczęściej gasi światło i pada komenda – śpimy. A w ciągu dnia maratończyk leżakuje.
Kanapa jest więc non stop gotowa do drzemki – poduchy służą nie do opierania się, ale pod nogi, dla lepszego relaksu.
Nieustające pasta party
Tydzień przed maratonem menu dostosowane jest do potrzeb biegacza.
Czyli w poniedziałek makaron, we wtorek makaron, w środę makaron…
A ty kobieto wymyślaj atrakcje do tego makaronu.
To rzeczywiście niezły test kreatywności. Na szczęście łasuch biegacz da się namówić także na bogate w węglowodany racuchy.
Godzina smażenia, a biegacz pochłania kolejne porcje. Przy dwunastym traci rachubę.
A, że osiągnął już wagę startową, Ty kobieto pilnuj go, by nie przytył.
Czyli odwieczna zagadka jak by tu mieć ciasteczko i zjeść ciasteczko 🙂
Ostatnie godziny do startu
Nastaw budzik, przypilnuj, żeby wstał na czas, podaj kawę, zrób śniadanie – zgodnie
z zamówieniem, przypilnuj wizyty w toalecie, odpytaj czy ma wszystko i wspieraj, wspieraj, wspieraj.
Gdy czas przygotowań do startu się kurczy – czas na radykalne metody.
Jeszcze chwila i sama będę musiała pobiec ten maraton 😉
Upragniona meta
Tutaj najwierniejszej z fanek zabraknąć nie może.
Już na pół godziny przed spodziewanym czasem stoi na mecie.
Wytęża wzrok wypatrując różowej koszulki. Na wszelki wypadek cyka fotkę każdej różowej koszulki.
I wreszcie jest – pamiętaj kobieto ustaw program na sport, bo najważniejsze zdjęcie musi być ostre jak żyletka.
Już za chwilę trafi przecież na fejsa, a finisher będzie liczył lajki i odczytywał kolejne komentarze z gratulacjami.
Uff zdążyłam! Choć na taką życiówkę mnie nie przygotował!
Za to moje wsparcie docenił sam komentujący bieg.
A teraz kolejne formy wsparcia – woda, izotonik, jedzenie, woda, izotonik… do potęgi n.
I nieśmiertelne pytanie – co jutro jemy…
Maraton, maraton i po maratonie
I teraz kobieto myślisz zapewne, że odpoczniesz…
koniec stresu maratonu, biegacz dotarł do mety i pełnia szczęścia!
Nic z tego – teraz zaczyna się okres napięcia… pomaratońskiego.
Głodny, spragniony, zmęczony… więc nakarm, napój, pomasuj, podziwiaj i podziwiaj.
Ufff… kiedy on biegnie swój maraton ja też mam czas na bieganie.
Tym razem dyszka, ale jaka piękna. Zielono wokół, pod górkę więc i pomyśleć można.
Zaraz, zaraz… kiedy to kolejny maraton? A… w październiku!
Tylko tym razem to ja biegnę czyli za pięć miesięcy mój okres napięcia przedmaratońskiego 😀
—
A jak to wygląda u Was? Coś podobnego u siebie widzicie, albo macie inne objawy?
Podzielcie się nimi w komentarzach. Zapraszam 🙂
W kontekście szukania równowagi energetycznej wspomnianej w pierwszym akapicie, warto podjąć w osobnym artykule/felietonie temat utraty białka w relacjach damsko męskich w noc poprzedzającą start i wpływ tegoż zachowania na wyniki. Może warto zebrać jakąś partię ochotników i wykonać pomiary? 😀
Tomku
w mojej skarbnicy biegowej wiedzy, czyli wielokrotnie tutaj przywoływanym Lore of Running jest krótki wątek na temat seksu przed bieganiem. Noakes napisał, że pomimo atrakcyjności aka zainteresowania tą sprawą w środowisku biegaczy temat budzi małe zainteresowanie badaczy 😀 Trzeba samemu testować 😉
Choć jedno jest – na maratonie londyńskim badana grupa zawodników, która uprawiała seks noc przed pobiegła średnio o 5 minut krócej. Tylko to za krótkie na post 😉
Osobiście myślę, że seks nie ma za dużego negatywnego wpływu. Lepszy jest niż bycie pobudzonym ale nie zaspokojonym całą noc.
pozdrawiam 🙂
Tekst super i jakże prawdziwy 😉 patrzę na to z jednej i z drugiej strony 😉
Witaj Olu na blogu 🙂
Dziękuję. A jak sobie radzisz w obu przypadkach?
Szczególnie jako obserwator?
Przypuszczam, że podzielając tą samą pasję, jest łatwiej.
To także wynika z postu, choć to nie reguła, bywa różnie – dlatego pytam.
pozdrawiam serdecznie, Piotr
Dziękuję Ola 🙂 miło, że tekst Ci się podoba, a to co zaobserwowałam dostrzegają też inni 🙂 Za kilka miesięcy zamierzam sprawdzić na sobie czy też mam takie objawy PMS.