Szczęście debiutanta na przykładzie maratonu

Pamiętasz swój pierwszy raz?
Pierwszy pocałunek, pierwsza randka … wróć, to nie ten blog.
Pierwszy trening, pierwsze zawody?
Debiut w maratonie?

Mam do napisania post o „szczęściu debiutanta”.
Tak zwykłem określać i sam fakt debiutu i fakt odczuwania jak największej satysfakcji i radości z debiutu.
Debiutu nie powtórzysz. Dlatego dobrze jest dobrze go pobiec, aby mieć dobre wspomnienia.
Bo to ważny i szczególny moment w życiu. Szczególnie, kiedy wypociłeś te litry potu na treningach
a na mecie nikt nie wzywał Ciebie do celebracji na podium 😉

Do tej pory pamiętam swoją radość na mecie pierwszego maratonu:
sprint do mety (mam super zdjęcie z niego), brak większego zmęczenia oraz taniec po.
Choć przyznam, że sama radość była też trochę schowana, ukryta i nie do końca dzielona ze światem.
Ot przebiegłem maraton – super! Teraz jednak wiem czego mi zabrakło.

Czytelniczka bloga, czyli Asia opowiadała mi o swoim debiucie na maratonie.
Czyli na tym królewskim, wymagającym i nie wybaczającym błędów dystansie.
Słuchając jej stwierdziłem, że doskonale odzwierciedla to co zwykłem określać „szczęściem debiutanta”.
Zatem poprosiłem o relację i oto ona – relacja szczęśliwej debiutantki – miłej lektury.

Szczęście debiutanta, debiut szczęściarza, a może sto procent szczęścia 🙂

Każdy z tych tytułów idealnie pasuje do mojej relacji z pierwszego w życiu maratonu.
To był bieg idealny. Taki, w którym zrealizowałam wszystkie swoje założenia:

• Po pierwsze przebiegłam maraton – przebiegłam od startu do mety każdy z 42 195 metrów.
• Po drugie zrobiłam to w wyznaczonym sobie czasie – 4,5 godziny (czas netto na mecie: 4:30:10)
• i po trzecie – po maratonie kocham bieganie tak samo jak przed i nie mam z tego biegu żadnych złych wspomnień.

Skąd ten maraton w moim życiu?

Mam na imię Joanna, biegam od dwóch i pół roku i właśnie przebiegłam swój pierwszy maraton.
Myśl o nim wykiełkowała w mojej głowie w okolicy sierpnia ub. roku.

Chciałam się sprawdzić, postawić sobie w życiu nowy cel i go zrealizować, ale przede wszystkim chciałam poczuć tę bezgraniczną radość i dumę
jaką czułam zdobywając Mont Blanc czy Elbrus, a które to emocje później gdzieś zgubiłam.

Początkowo myślałam o debiucie w maratonie w Budapeszcie w październiku, ale argumenty moich łódzkich przyjaciół sprawiły,
że tuż przed Sylwestrem korzystając z przewidzianej w regulaminie najniższej opłaty startowej wpłaciłam 80 złotych
i cierpliwie czekałam na nadanie numeru startowego. I go dostałam – 1146.

Coraz bliżej i coraz więcej stresu

Trzy miesiące przygotowań minęły zdecydowanie zbyt szybko.
Im bliżej startu tym częściej uświadamiałam sobie czego nie zrobiłam.
Bo przecież mogłam zrobić więcej długich wybiegań, więcej podbiegów, więcej i więcej…
Znacie to uczucie z czasów studenckich,
kiedy szliście na egzamin doskonale wiedząc, które rozdziały ominęliście i czego się nie nauczyliście?
Z taką myślą jechałam w piątkowy wieczór do Łodzi. Jedyne co w takiej sytuacji można zrobić to … nie myśleć.

Na łódzkim dworcu czekał na mnie Michał, ubrany w koszulkę biegową łódzkiego maratonu.
Zdążył już odebrać numer startowy i zwyczajnie nie mógł się oprzeć, by zamanifestować swoją radość ze zbliżającego się maratonu.
Dla niego to też miał być debiut – debiut w maratonie miejskim.
Sobota minęła nam na jedzeniu (pyszne śniadanie, suflet czekoladowy i ogromna porcja makaronu), odbieraniu pakietu startowego

i poznawaniu trasy.

Michał, który trasę znał na pamięć był moim przewodnikiem po Łodzi.
Dzięki naszej samochodowej wycieczce doskonale wiedziałam, że pierwszy podbieg
czeka mnie na piątym kilometrze, a w Łagiewnikach tych podbiegów będzie nawet kilka.

Z radością odnotowałam jednak także długie zbiegi.
Najtrudniejszy odcinek to 23 km. z długim, choć nie zbyt stromym podbiegiem.
Później jeszcze jedna górka, a właściwie jej połowa i druga część trasy już płaska, a nawet lekko w dół.
Dzień później ta wiedza okazała się bezcenna!
Po wieczornych rytuałach biegacza, czyli przygotowaniu stroju biegowego, numeru startowego i niezbędnych drobiazgów poszliśmy spać.
Denerwować zaczęłam się dopiero rano. Na szczęście! Bo dzięki temu spałam prawie 7 godzin.

Taktyka i nastawienie na te 42 długie kilometry

Moja taktyka na ten bieg to spokojnie przebiec półmaraton
– dystans, który biegałam wielokrotnie i z którym bez problemu powinnam sobie poradzić.
Później kolejne pięć kilometrów – mamy 26 km. to tyle ile przebiegłam na treningu.
Kolejny etap to dobiec do okrągłej trzydziestki.
Zostają jeszcze dwa odcinki po 5 kilometrów (łatwo mogę je sobie porównać
z odcinkami, które biegam na treningach). A później tylko „wisienka na torcie” i meta.

W głowie mam przygotowanych kilka trików i haseł na maraton.

Po pierwsze – nie myślę, że to maraton, bo samo słowo może przerażać.
Zamiast tego powtarzam sobie, że to moje święto.
Po kilku miesiącach ciężkiej pracy czas na świętowanie.

NIE myślę ile to kilometrów,
a po każdym przebiegniętym NIE liczę ile jeszcze do końca.

I rada, którą dostałam na czas ewentualnego kryzysu – noga za nogą, noga za nogą…

Dzień 0, czyli misja debiut w maratonie – START!

Najważniejszy i najpiękniejszy dla mnie bieg rozpoczął się dokładnie o godzinie 9:00.
Rozległ się sygnał do startu i ruszyłam wraz z grupą prowadzoną przez pacemakerkę na 4:30.
Wiedziałam jaka jest jej taktyka – stałe tempo na każdym kilometrze, wolniej pod górkę
i odrobinę szybciej z górki.
Pogoda idealna (słońce, chmury, 10 stopni, lekki wiatr).
Endomondo co prawda oszukiwało mnie na początku trasy i skracało kilometry,
ale doświadczona biegaczka prowadziła naszą grupę konsekwentnie.

Na trasie mijają mi kilometry, minuty…

Biegniemy i przy okazji zwiedzamy Łódź – Manufaktura, ulica Piotrkowska, Teatr Powszechny
… wreszcie wybiegamy za miasto.
Dobry humor nie opuszcza grupy, pokrzykujemy, pozdrawiamy kibiców, machamy do kierowców, pozujemy operatorowi ogólnopolskiej telewizji
(mam nadzieję, że wykorzystał te zdjęcia!).
Energii mamy mnóstwo, za nami pierwsza dziesiątka.

Kolejną wspominam jako wyjątkową. Tempo, które nie pozwala mi się zmęczyć,
pozwala w pełni cieszyć się biegiem i towarzystwem.
Rozmawiamy i żartujemy. Na czternastym kilometrze mam taką radość na twarzy,
że mam nadzieję, że uwiecznił to któryś z fotografów.

Kolejne górki nie są męczące, za każdą przecież jest z górki, a pacemakerka pilnuje bym nie zaczęła biec zbyt szybko.
Ileż to razy słyszałam: Asia zwolnij!

Po drodze kilka zorganizowanych grup kibiców –
a to uczniowie łódzkich szkół, a to zespół pieśni i tańca, a to członkowie klubu jeździeckiego.

I tak mija półmaraton.

Z tą tylko różnicą, że nie ma znanej mi z tego dystansu mety, a ja wciąż czuję, że mam zapas sił.
Przygotowana psychicznie na najtrudniejszy i najdłuższy na trasie podbieg pokonuję 23. km.
Na szczycie – punkt z wodą. Nie da się ukryć – zaplanowany w idealnym miejscu.

Zaczynam też podjadać rodzynki, które ze sobą zabrałam, bo banany i żel będą dopiero na kolejnych punktach.
Wracamy do centrum miasta.

Zaczynam odczuwać, że to już druga połowa – nogi robią się ciężkie, bananowy uśmiech ustępuje miejsca skupieniu,
wypatruję kolejnych znaków i wolontariuszy z izotonikiem, bananami i wodą.
Zmieniają się towarzysze biegu przy moim boku, ale z każdym udaje się zamienić kilka zdań.

Mijają kilometry… noga za nogą… Wsłuchuję się w siebie, w to co podpowiada mi moje ciało, głowa…
czy nic nie boli, czy nie chce mi się pić, czy nie jest zbyt zmęczona.
Z radością odnotowuję, że nic co mogłoby pokrzyżować moje plany się nie dzieje.

W pewnej chwili do moich uszu dociera moje własne imię. Przez muzykę przebija się okrzyk – biegnij Asia, biegnij!
To ktoś zupełnie mi obcy wypatrzył na numerze startowym moje imię i postanowił dodać mi otuchy.
Bardzo za to dziękuję. Im bliżej mety tym wprost proporcjonalnie rośnie liczba takich właśnie kibiców.
Jakby wiedzieli, że zawołanie po imieniu może wyzwolić dodatkowe siły.

ostatnie dwie piątki …

Wreszcie czas zmierzyć się z czwartą dziesiątką, czyli zgodnie z moją taktyką z dwiema piątkami.
Z zadowoleniem obserwuję, że na pierwszej tempo wciąż mam stałe, a mój własny mózg nie próbuje skusić mnie maszerowaniem.
Jestem zmęczona, ale wciąż mogę biec, im bliżej czterdziestego kilometra tym wolniej, ale wciąż biegnę.
I wygląda na to, że w tym tempie, choć już ponad 200 metrów za pacemakerką, zmieszczę się w wyznaczonym sobie czasie.
Coraz częściej mijam maszerujących biegaczy.

Tuż przed tabliczką z 41. km doganiam jakiegoś biegacza i … zachęcam do biegu ze mną.
Chyba potrzebowałam towarzystwa na ten ostatni odcinek. Jak się okazało biegnę też z debiutantem.
Po drodze podrywamy jeszcze jednego biegacza i wspólnie pokonujemy kilkaset metrów. Już wiem, gdzie jestem!
Duże skrzyżowanie przy Atlas Arenie, skręt w lewo i do mety.

i wisienka na torcie

Okrzyki kibiców, że to już końcówka, sprawiają, że przyspieszam. Zbiegam w kierunku bramy.
I nagle robi się ciemno, a drogę do mety wskazuje szpaler utworzony przez światła lamp.
Czuję się jak zwycięzca!
Na ostatnich metrach dociera do mnie jeszcze wołanie moich przyjaciół i nie mam już żadnych złudzeń, że zrealizowałam swoje marzenie.
Na szyi medal, a mnie łzy szczęścia płyną z oczu! To właśnie szczęście debiutanta i szczęśliwa debiutantka.
A potem już zdjęcia, uściski, radość i świętowanie.

podziękowania

Tego biegu nie byłoby, gdyby nie kilka osób. Autorzy bestsellerów na końcu swoich książek zamieszczają zwykle długą listę podziękowań.
Moja też jest długa, ale oszczędzę Wam czytania.
Tego biegu nie byłoby bez przyjaciół, bliższych i dalszych znajomych – bez ich wsparcia, motywacji, życzeń
(np. kurczak śpiewający „jestem zwycięzcą” na melodię „We are the champions”) i pomocy organizacyjno-logistycznej.
Tego biegu nie byłoby bez pacemakerki na 4:30 – Izabelli Moskal, która motywowała do biegu,
a kiedy trzeba skutecznie studziła moje zapędy przyspieszenia na zbiegach.
Last but not least – tego debiutu w maratonie nie byłoby bez autora tego bloga.
A może by był, tylko w poniedziałek rano wyrzuciłabym buty biegowe 😉
—

A Wy jak pamiętacie swój pierwszy raz w maratonie?